Groene bossen die nog niet ten prooi zijn gevallen aan boomkap. Het enigste geluid dat je hoort is dat van jouw schoenen over het pad en honderden vogels in de bomen om je heen. Witte stranden en historische plekken met een verhaal. Dat is Steward Island. In het Maorisch Rakiura genoemd. Het betekend het ‘land van de gloeiende lucht’. Het is een van de plekken in NZ waar, je als je geluk hebt, de aurora australis kan zien. In het verhaal van Maui is Rakiura Te puka o Te waka a Maui oftewel het anker van de kano van Maui (lees hier het verhaal van Maui). Naar dit eiland ten zuiden van het zuidereiland gingen wij op maandag 10 april om onze derde Great Walk te lopen. De naam van deze walk is de Rakiura Track en deze is 32 kilometer lang (op papier).
We namen ‘s ochtends om 9 uur de boot vanuit Bluff naar Oban. Het water tussen Steward Island en Bluff was rustig. We hadden alle tijd om te genieten van het uitzicht terwijl we Bluff uit vaarden. Het was zeker geen goedkope overtocht. 77 dollar per persoon enkele reis mochten we even aftikken maar daarvoor kregen we wel een ‘gratis’ kopje koffie. Onderweg zagen we onze eerste albatrossen en zelfs pinguïns die, uit het water springend, richting het vaste land zwommen. We vermoedde dat het Geeloogpinguïns waren. Aan de andere kant doemde de hoge heuvels van Steward Island op. Wat een uitzicht!
1,5 Uur later stonden we weer op vaste grond in Oban. Hier gingen we allereerst richting het DOC informatiecentrum. We moesten ons hier aanmelden en we ontvingen onze vouchers voor de tocht. Ook konden ze onze goede informatie geven over de conditie van de track.
Dag 1: Van Oban (Halfmoon Bay) via Ryans Creek naar North Arm Hut
Daarna liepen we via de zuidkant van het dorp naar de alternatieve start van de track. We hadden nog een hele dag voor ons dus we kozen ervoor om de side trip naar Ryans Creek te nemen. Dit voegt 1,5 uur toe aan je tocht maar de route volgt de gehele kustlijn langs de Paterson Inlet. Onderweg zagen we de eerste vogels. Vooral de Tui was ruim vertegenwoordigd. Wat een prachtig vogeltje. Het heeft twee duidelijke witte veren onder zijn kin en daardoor heel duidelijk herkenbaar.
Na 1,5 uur kwamen we uit op het pad waar de echte Rakiura Track begint. Het eerste deel volgt een oud houthakkers pad diep de bossen in. Af en toe passeert de route de baaien langs Paterson Inlet. De bijzonderste is Sawdust Bay. Zoals de naam al voorspelt werden hier vroeger heel veel bomen verzaagd tot planken. De vrijwilliger ranger van North Arm Hut vertelde ons die avond dat hier zoveel gezaagd werd dat de hele baai vol lag met houtzaagsel. Als je met je handen de bovenste laag modder verwijdert dan zie je nog steeds een dikke laag zaagsel. Er wordt inmiddels al 100 jaar geen hout meer gezaagd en nu pas begint de bodem van deze baai zich weer te herstellen. Moeilijk voor te stellen hoeveel bomen hiervoor hebben moeten sneuvelen. Onderweg zagen we ook nog een paar oude motoren in het water liggen. Deze motoren zijn vroeger gebruikt bij de houtkap. Op meerdere plaatsen op de track zie je aanwijzingen van de vroeger houtkap.
We kwamen aan het eind van de middag aan bij de North Arm Hut. Het is een mooie hut en even ervoor lag de camping waar wij die nacht sliepen. Tijdens de hut talk kregen we te horen hoe we de kans konden vergroten om die nacht een kiwi te spotten. De ranger liet ook de geluiden van het vrouwtje en het mannetje horen. Het geluid is moeilijk na te bootsen maar ze maken de geluiden altijd 7 tot 9 keer achter elkaar. Is dit niet zo, dan is het geen kiwi. Dus die avond stonden wij in het pikkedonker te wachten op het geluid. We hebben ze gehoord, het mannetje en het vrouwtje, maar het was allemaal heel te ver weg. Niets in de buurt behalve buidelratten. Maar die hadden we al genoeg gezien. Dus we gingen maar weer op 1 oor liggen.
De feitjes van dag 1: In totaal liepen we 16,12 kilometer met als laagste punt o meter en het hoogste punt lag op 96 meter. De totale hoogtemeters waren 604 meter. Totale looptijd was 4 uur en 58 minuten.
Dag 2: Van North Arm Hut via Port William Hut to Maori Beach
‘s Nachts waren we toch best gefocust op de geluiden van buiten. Zullen we het geluid van de kiwi horen rondom onze tent? Nope, helaas niet. Maar daarom sliepen we maar licht deze nacht. De dag begon verder heerlijk en we waren alweer vroeg op pad. Deze dag liepen we naar Maori Beach aan de andere kant van het schiereiland waarop Oban ligt. Dit betekende dat we een aantal heuvels op moesten gaan lopen en we zagen vooral heel veel bos.
Er valt jaarlijks veel regen op Rakiura. De paden zijn veelal modderig en door de vele mensen die erop lopen erodeert het pad veel. DOC was daarom bezig om hele stukken met anti-worteldoek en grind te bestraten. Ik snap helemaal waarom maar het deed wel een beetje afbreuk aan de belevenis. Hele stukken zagen we alleen maar het wit lelijk worteldoek. We kwamen langs de jonge rangers die het werk deden. Volgens mij waren ze nog in opleiding. Halverwege kwamen we ook langs hun kamp midden in het bos. Hieraan kon je zien dat alle materialen met een helikopter worden ingevlogen.
De hoogste piek van vandaag was bijna 200 hoog maar de klimmetjes zijn best uitdagend. We kwamen onderweg niet veel lopers tegen. Ze waren op twee handen te tellen. Lekker zo lopen in het naseizoen. Verder zat ook hier het bos vol met vogels. De gaafste die we zagen waren de NZ parkiet en de bedreigde Kaka papegaai. Daar leven nog slecht 10.000 dieren van in het wild. We voelden ons zwaar bevoorrecht om het beessie te zien eten en vliegen.
Een uur voor Port William Hut zagen we nog een herinnering aan vervlogen tijden. Twee oude stoom-motoren die in 1930 zijn achtergelaten door de houthakkers. Waarom deze niet zijn meegenomen, onbetaalbaar waren ze toen, blijft een mysterie. We liepen verder en we kwamen op de kruising naar Port Wiliam Hut. In het bos waar we toen liepen vonden we stukken bos waar de oude Rimu bomen niet zijn gekapt. Gelukkig nu beschermd voor het nageslacht.
Bij Port William Hut zagen we voor het eerst weer de straat van Foveaux. Dit is de zee tussen het zuidereiland en Steward Island. Na een korte lunch bij de hut liepen we snel verder. We werden alweer belaagd door honderden zandvliegen en die hadden wel zin in twee Nederlanders. We liepen hetzelfde stuk terug naar de kruising en vanaf hier volgden we de kustlijn naar Maori Beach. Vlak voor het strand moesten we nog een rivier over via een mooie hangbrug en daarna was het slecht nog 200 meter lopen naar het einde van het strand. Hier was de camping en we stonden die nacht helemaal alleen. Niets mis mee. Ook deze nacht luisterden we ook nauw naar de geluiden van de kiwi maar wederom geen geluk. Het enigste wat we hoorde waren de regendruppels op onze tent.
De feitjes van dag 2: In totaal liepen we 16,2 kilometer met als laagste punt 0 meter en het hoogste punt lag op 192 meter. De totale hoogtemeters waren 662 meter. Totale looptijd was 6 uur en 47 minuten.
Dag 2: Van Maori Beach to Oban
Het weer sloeg die nacht om zoals voorspelt. Gelukkig was er bij de camping een shelter waar we droog konden ontbijten. Na de tent te hebben afgebroken liepen we via de kustlijn terug naar de start van de track in Lee Bay. Door het weer zagen we niet veel en na iets meer dan twee uur waren we aan de andere kant van de Rakiura Track. Hier staat ter ere van Te puka o Te waka a Maui een gigantische ketting over het pad. Een mooi einde van een prachtige hike.
Uitgelopen waren we alleen nog niet. We moesten nog 4 kilometer terug lopen over de weg naar de haven van Oban. We kwamen als twee natte theedoeken aan en we doken meteen de enige kroeg op het eiland in. Een lekkere warme chocolademelk verhitte ons lichaam nadat we ons hadden omgekleed in droge kleren. Later dronken we een pint op de goede afloop.
De ferry terug naar het vaste land verliep deze keer iets ruiger dan twee dagen geleden. Hoge golven deden de boot flink op en neer gaan en vele passagiers rondom ons werden groener en groener. De koffiedame aan boord liep iedereen na en voorzag de mensen vriendelijk van een nieuw kotszakje. Wij hielden het gelukkig wel allemaal binnen en die avond genoten we in Invergargill van een lekker dikke pizza.
De feitjes van dag 3: In totaal liepen we 9,21 kilometer met als laagste punt 0 meter en het hoogste punt lag op 76 meter. De totale hoogtemeters waren 373 meter. Totale looptijd was 2 uur en 12 minuten.
Conclusie
Mocht je een geweldige kust hike willen lopen midden in de natuur. Dan is de Rakiura Track helemaal voor jou. Toen wij hem liepen was het niet druk en we zagen heel veel verschillende vogels. Zo veel beter dan Abel Tasman Coast Track. We zagen in verhouding ook veel meer kustlijn. De kans om de kiwi met eigen ogen te aanschouwen is het grootst op Rakiura. We hadden nog graag meer willen zien maar het weer liet dit op onze laatste dag niet toe. Er zijn rondom Oban een paar eilandjes waar je met een tour veel seals kunt zien en andere vogels. Ook kun je op Rakiura een 10 daagse hike lopen. Meer informatie hierover vind je op de DOC website.
Kia Ora!
Sander and Jolien
