Na een paar mooie laatste dagen bij Ben was het tijd om door te gaan. In een vorige blog schreef ik al dat een van de verhalen van Ben van vroeger ging over de pannenkoek stenen aan de westkust van Nieuw-Zeeland. Dat was waar we op woensdag 5 april naar toe reden. Niet direct overigens. We maakten een omweg naar de Nelson Lakes. Twee meren die dicht bij elkaar liggen in het gelijknamige nationale park. Dit zijn Lake Rotoiti en Lake Rotorua en met de omliggende bergen zijn dit hele mooie plaatjes.
Nu hadden wij natuurlijk weer regen (die eerder genoemde cycloon bracht nu de regendruppels) en het was een droevig aanzicht terwijl we naar Saint Arnaud reden. Gelukkig was het even droog toen we aankwamen bij Lake Rotoiti. Maar na een paar kiekjes reden we snel door. Ondanks de regen maken de bergen nog steeds veel indruk met de grijze wolken rondom de bergtoppen.
We vervolgden onze weg richting Punakaiki. De weg ging door de noordelijke Nieuw-Zeelandse Alpen en het was heerlijk rijden. Wel veel wegwerkzaamheden onderweg. De laatste aardbeving in NZ heeft ervoor gezorgd dat de oostelijke weg van Picton naar Christchurch vernietigd werd en deze weg is nog steeds niet heropend. Grote stukken rotswand zijn verdwenen met daarbij de weg. Moeilijk voor te stellen, het geweld dat hiermee gepaard gaat. Het resultaat is dat al het vrachtverkeer nu over wegen gaat dat hier eigenlijk niet voor bestemd is en deze wegen begeven het nu aan alle kanten.
Gelukkig was het laatste deel weer goed en we kwamen aan in Westport. Ten zuid-westen hiervan ligt Cape Foulwind en daar gingen we een kijkje nemen bij de zeehonden kolonie. Van boven op de kaap had je goed uitzicht over de rotsen onder ons en daar zagen we veel seals luieren op de rotsen terwijl de pups spelen in het de poelen waar de golven continu vers water aan toevoegde. Ook leven hier blauwe pinguïns, maar die zie je niet overdag.
Pancake Rocks
Het was al laat in de middag toen we aankwamen in Punakaiki. De Pancake Rocks zijn makkelijk bereikbaar vanaf de weg. We hadden het goed getimed want hier is ook een blowhole die het water hoog de lucht in blaast door de golven bij vloed. Een indrukwekkend schouwspel. Dit alles speelt zich af in een rotslandschap dat bestaat uit duizenden en duizenden laagjes steen. Sediment is over miljoenen jaren samengedrukt en de zwakkere lagen eroderen door de wind. Het resultaat allemaal stenen die op lagen pannenkoeken lijken. Best een leuk aanzicht maar door de continue regen waren we er wel snel op uitgekeken.
We vonden in Punakaiki een camping en daar vertelde de man achter de receptie dat er die avond een optreden was van een leuke funky band in het gehucht Barrytown. Nou daar hadden we wel oren naar. Dus na het eten reden we snel naar Barrytown wat op 10 kilometer van Punakaiki ligt. We kwamen aan in een klein gehucht waar nog niet veel te doen was. We zagen wel een hotel maar dat was het niet. Gelukkig leidde andere auto’s ons de enige andere zijstraat in en daar was een soort van hillbilly dorpshuis. Daar liepen mensen naar binnen en na enig aarzelen openden wij ook de deur.
Is dit een studentenfeest?
We kwamen in een gebouw wat meer leek op een schuur en vooraan stond een podium met allemaal banken ervoor opgesteld. Op de muren waren pamfletten opgehangen van vorige optredens en de zaal was al redelijk gevuld. Voor 20 dollar mochten we plaats nemen dus we zochten een plekje op een van de banken. Het had meer weg van een geïmproviseerd studentenfeest alleen hier stond de ruimte vol met boeren uit de omgeving. Iedereen had zijn eigen drank meegenomen. We zagen zelfs iemand met zijn eigen picknickmand gevuld had met eten en drinken. Gelukkig hadden ook wij nog wat in de auto liggen dus dat haalden we snel op.
Omstreeks 21 uur startte de band genaamd Hopetown Brown en het was een mix van blues, funk, jazz. Er stonden drie man op het podium die allemaal alleen blaasinstrumenten bespeelden. Er waren twee trompetten en een basklarinet. En dit gemêleerde gezelschap speelde het dak eraf in twee keer 45 minuten. We genoten volop van dit onverwachte feestje. Vaak zijn dit toch de mooiste avonden.
Arthur’s Pass
De volgende dag vervolgden we onze weg naar het zuiden. We kozen ervoor om niet de gehele westkust naar het zuiden af te reizen maar om de Alpen over te kruisen via Arthur’s Pass. We stopten onderweg nog even in het oude mijnwerkers plaatsje Greymouth voor wat inkopen en erna reden we snel verder.
Het was een mooie route over de bergen. De dagen van regen hadden voor een vers laagje sneeuw gezorgd in de bergen en het landschap leek op de winter. Alle toppen waren wit en dit was geweldig om te zien. Uiteindelijk kwamen we in Arthur’s Pass village aan en daar maakten we een kleine wandeling naar de Devils Punchbowl Falls. Een serie watervallen waarvan de hoogste wel 131 meter hoog was. Vanaf het viewpoint werden we zelfs nog nat van de spray.
In het dorp zelf gingen we op zoek naar de illustere Keo, de enigste bergpapegaai ter wereld. Alleen vandaag blijkbaar allemaal niet aanwezig. Normaal is het een veel geziene gast in dit dorp. We vervolgden onze weg over de pass en we vonden een slaapplek bij Lake Pearson. Hier was het niet druk en we relaxte even voordat het echt te donker werd. Op vrijdag 7 april reden we verder naar het zuiden.
Grotten en kastelen
De eerste stop onderweg was Cave Stream. Dit is een grot uitgesleten door de rivier die erin stroomt. Het is mogelijk om de grot te betreden en helemaal te zien maar daar zagen wij vanaf. Wel verkenden we de uitgang en dit was in de opkomende zon al zeer indrukwekkend. Een perfecte ronde opening waar een rivier uit de diepte in tevoorschijn kwam. Zeker een beeld dat we nog niet veel hadden gezien.
Erna reden we verder naar Castle Hill. Dit zijn een serie grote basalt keien die uit het maaiveld flink omhoog steken. Een prachtige plek als je van bergbeklimmen houdt. Wij beklommen een van de hoogste delen voor een prachtig uitzicht over de keien en de omliggende bergen. De witte pieken waren nog steeds goed vertegenwoordigd.
Hierna reden we de plains van Canterbury op. Dit lees in in het het volgende verslag van ons avontuur.
Kia Ora!
Sander and Jolien.
2 comments
Woow zie er geweldig uit, zou ik binnekort samen met mijn verloofde ook wel eens willen doen. Ik blijf je volgen,
Alvast dank vor de inspiratie !
groetjes
Karen
Hoi Karen,
Wat leuk om te horen. Nieuw Zeeland was geweldig!