Na een week onderzoek doen en na vele auto’s te hebben gezien werd het tijd om concreter te worden. We wisten al dat het een stationwagen of een minivan ging worden maar nu is het nog zaak om de juiste tegen te komen. De auto waarmee we 2,5 maand gaan rondrijden moet verder niet te oud zijn, het liefst met nog een nieuwe of jonge WOF (APK-keuring van Nieuw-Zeeland), de distributieriem moet zeker nog een hele tijd mee kunnen gaan en we wilden een auto met alle stoelen er nog in.
De stoelen zijn belangrijk voor ons omdat we op deze manier hopelijk de auto over 2 maanden ook aan locals kunnen verkopen die een goedkope gezinsauto willen. Het backpacker seizoen nadert nu zijn einde en in mei zijn er niet veel meer. Verder hopen we ook al een (deel van) de inboedel van de auto te kunnen bemachtigen. Al met al best een lijstje maar er staat ook genoeg te koop.
Uiteindelijk vonden we een groot gedeelte van ons wensenlijstje in een Toyota Estima uit 2000 met als huidige eigenaren twee Duitsers. Alle stoelen zaten er nog in, de auto kwam met veel kampeerspullen en een matras en de WOF is nog tot eind 2017. Alleen de distributieriem moet wel vervangen worden. De auto gaf ons verder een goed gevoel en daarom besloten we om een bod uit te brengen. Bijkomende voorwaarde was dat de auto ook een algemene inspectie kreeg bij een garage. Helaas bleek tijdens de inspectie dat er in de radiator een scheur zat en dat er drie nieuwe banden op moesten.
Na overleg met Jolien besloten we om wel een bod uit te brengen waarbij we het reparatiebedrag in mindering wilden hebben en daarmee gingen de Duitser akkoord. Daarmee zijn wij nu de trotse bezitter van onze eerste buitenlandse auto!
We regelden via de Nieuw-Zeelandse wegenwacht, de AA, een verzekering die we per maand kunnen betalen en opzeggen. De volgende dag zette we de auto simpel op onze naam bij het postkantoor. Dit kost slechts 9 dollar. Via Fat Cat kwamen we aan een adres waar zij hun auto’s in onderhoud hebben en daar hebben we de auto naar toe gebracht voor de reparaties. We konden een goede prijs onderhandelen en we lieten onze auto achter zodat deze over het weekend gemaakt kon worden.
De bouw
Terwijl we wachtte op onze auto ontwierpen we een uitklapbaar bed/keuken/tafel-constructie die we in de auto bouwden. Man man man dat is wel even een klusje. Toen we op maandag 27 februari onze auto ophaalden gingen we meteen naar de bouwmarkt voor het benodige hout. Verder hadden we niet zoveel nodig want de Fat Cat heeft een geweldige werkplaats waar we gebruik van konden maken. En drie-en-een-halve dag later was ZE klaar. Klaar om samen de bergen, stranden, heuvels en weides van Nieuw-Zeeland te bedwingen.
Maar ZE is natuurlijk geen naam. Bij Fat Cat vonden we een Hello Kitty sleutelhanger dus toen was 1 en 1, twee. Met een heerlijke Flame (bier) doopten we onze Toyota Estima om tot Kitty de Eerste, Bedwinger van Bergen, Beschermer van Engelen (lees ons).
Deze week zagen we ook Stefan en Talita weer (we hebben hen ontmoet op de Salkantay Trek in Peru). Zij vertrekken weer uit Nieuw-Zeeland en ze gaven ons een geweldig kerstpakket. Allemaal handige spulletjes die zij niet meer nodig hadden en die wij nog heel goed kunnen gebruiken. Het was erg leuk om met hun vooruit te blikken op onze avonturen in NZ en hun verhalen te horen. Ook keken we terug naar onze reizen door Zuid-Amerika. Thanks jongens en veel succes en plezier in Australië.
Fat Cat perikelen
Verder gebeurde er niet zo heel veel qua werk in de tweede week. Ik ben geswitcht van fruit-verkoper tot tuinman. Het fruit verkopen was leuk maar je staat heel veel niets te doen en dat vind ik maar niets. Ze konden wel iemand gebruiken in de tuin rondom het hostel en ik regelde een vervanger voor mijn fruitverkoop shifts dus iedereen is blij.
Helaas was mijn vervanger na twee dagen alweer met de noorderzon vertrokken. Ik had hem wel zien vertrekken maar ik dacht dat dit slechts voor een paar dagen was. Toen ik op vrijdag 3 maart een sms kreeg van Jolien dat Dodo mij eigenlijk verwachtte bij het fruit verkopen, pas toen pas viel het kwartje. Gelukkig voor mij was het niet nodig op vrijdag om te komen en kon ik blijven werken in de tuin.
Na een ochtendje grasmaaien was de benzine op en toen was de volgende klus een nieuw recycle hok. Het oude viel uit elkaar van ellende en ze hadden onze bouwkunsten gezien in onze Kitty. Dus dat projectje vertrouwde ze wel aan mij toe. Na een middagje hard werken stond er weer een nieuwe centrale, dit maal verhoogd met stenen zodat het niet zo snel wegrot. Je had de ogen van Chiara, één van de drie vaste krachten bij Fat Cat, moeten zien. Helemaal gelukkig.
Die middag liep ik ook nog Dodo tegen het lijf en we spraken af dat we ‘s avonds gingen kijken of ik nog op zaterdag en zondag moest gaan fruitverkopen. Nou, de volgende dag had ik nog niets gehoord en van Chiara hoorde ik dat ik samen met Dan en Moktar kon beginnen aan het vernieuwen van de winteropslag. Dit was een tochtig en chaotisch schuurtje. En toen ik samen met Dan, de derde vaste kracht van Fat Cat, werkte kreeg ik te horen dat er flink gediscussieerd was de avond ervoor waar ik nu moest gaan werken.
Ik ben blij dat de doorslag was gevallen op de buitendienst want na twee dagen (wederom hard) werken stond er een nieuwe schuur, helemaal opgetrokken met pallets en palletboxen. Met oude fruitverkoop borden bekleedde ik de buitenmuur aan het toegangspad. Helaas had ik niet genoeg tijd om ook de achterzijde te voorzien van een nieuwe muur maar dat is dan maar voor Dan zelf om te regelen.
Jolien was deze week ook nog nachtzuster. Een van de Duitse Woofers, Rebecca, was gevallen en had haar enkel flink verstuikt. Dit gebeurde natuurlijk om middernacht en Jolien verleende samen met Breno de Braziliaan eerste hulp. Dit hield ook in dat ze samen hierna nog naar het ziekenhuis gingen voor foto’s. Even naar het ziekenhuis zit er niet in natuurlijk dus Jolien kwam ‘s ochtends om 8 uur weer thuis zonder een minuut nachtrust. Wat een heldin!
Bijkomen deed ze tijdens drie rustige daagjes fruit verkopen en toen we ‘s avonds vertrokken met Dan, Dodo, Chiara, Harmony, Karissa en Moktar op een roadtrip naar de Coromandel blikten we terug op 3 weken Fat Cat. Na een chaotische start kwamen we tot de conclusie dat de Fat Cat community toch wel een klein beetje onder onze huid is gekropen. Ook na drie weken gaat alles nog heel chaotisch maar dit zorgt er ook voor dat je snel op zoek moet naar jou plekje in de familie. Ook brengen anderen hele leuke attributen mee. Neem bijvoorbeeld 40 koptelefoons waarmee we een silent disco organiseerden. Waarom neem je die nou mee op reis? Ik zou het niet weten maar iemand deed het en daarom hadden we een geweldige avond. Dus dat plekje vonden we dus het is nu best een zwaar afscheid. Met een zestal gaan we nog lekker een dagje samen beleven. De anderen zien we hopelijk ergens nog in NZ of ergens anders in de wereld.
Kia Ora!
Sander and Jolien
