Reisdagboek #64: Een Uruguayaanse roadtrip doe je zo

written by geenhagelslag februari 23, 2017

Deze hadden jullie nog tegoed. We zouden dit verslag schrijven samen met Bart en Nathalie maar we zijn een beetje lui geweest en het is blijven liggen. Maar heel graag delen we natuurlijk ook onze avonturen in Uruguay tijdens een roadtrip die we samen hebben gemaakt.

Een goede Uruguayaanse roadtrip bestaat uit een paar key elementen. Allereerst natuurlijk mensen waarmee je deze trip kunt beleven. Want een roadtrip doe je niet alleen. Dat doe je met vrienden zodat je samen het landschap en de activiteiten ultiem kunt beleven. Ten tweede natuurlijk een auto. Vier wielen die je naar jouw onbekende bestemming kunnen brengen. En natuurlijk een land dat Uruguay heet. In 2016 uitgeroepen door de Lonely Planet als één van de 10 ‘Best in Travel Top Countries 2016’. Iets wat wij natuurlijk maar al te graag willen gaan uittesten.

Natuurlijk starten we in Montevideo, de hoofdstad van Uruguay, en de perfecte plek om onze roadtrip te starten. Met Bart en Nathalie zijn we twee weekenden op pad geweest. Het eerste weekend vertrekken we op vrijdag en we rijden via de Rambla in het noord-oosten de stad uit. Onderweg zien we de vele stranden die Montevideo rijk is en net buiten de stad ligt het grote Sofitel dat meer wegheeft van een Engels landhuis dan een hotel. Nathalie vertelt ons dat het onlangs helemaal gerenoveerd is. Erachter nam Nathalie ons eerder mee om de beste Chivito te eten. Een broodje met rundvlees, sla, tomaat, ei en heel veel saus. Het lijkt op een kruising tussen een hamburger en een uitsmijter maar smaakt goddelijk. En je hoeft de rest van de dag niets meer te eten. Het lijkt me het ideale katergerecht.

We verlaten de kust en nemen de route 9 verder naar het noorden. Deze weg leidt op een gegeven moment langs één van de hoogste “bergen” van Uruguay, Cerro Pan de Azucar (389 meter hoog). De sfeer zit er goed in en we blèren lekker mee op de muziek dat deze keer niet uit de radio komt maar uit Bart zijn Iphone. Je zult natuurlijk net zien dat wanneer wij vertrekken de radio ermee uit scheidt! Je zult het net zien. Onderweg stoppen we bij een wegrestaurantje waar we volgens Nathalie het volgende culinaire hoogstandje van Uruguay gaan proeven namelijk Choripan met Chimichurri. Het lijkt ontzettend veel op een bratwurst en smaakt verrassend gelijk. Wat niet Duits is, is de Chimichurri. Een smurrie van zure, hete pepers, uien en weet ik veel wat nog meer. Duidelijk niet aan mij besteedt maar Jolien vindt het heerlijk. Overigens best een verslaving geworden voor haar nadien.

Na de lunch reden we verder door het glooiende landschap van Uruguay. Dit bestaat met name uit grote weilanden waar we de runderen zien grazen. Af en toe zien we grote meren en uitgestrekte bossen. Afgezien van de grote palmbomen die we in de weilanden zien staan, zouden we zo in Nederland kunnen zijn. Het is in elk geval allemaal net zo plat. Aan het eind van de middag bereikten we Punta del Diablo. Een kustplaatsje dat bijna aan de grens met Brazilië ligt en hier hebben we voor twee nachten een AirBnB geboekt. Het is een super leuk huisje met een haardvuur die meteen aangaat. Het tweede ding dat eraan gaat zijn de kroonkurken van een aantal bierflesjes. Het is lekker genieten terwijl we buiten de wind horen blazen rondom het huis.

Het is winter maar overdag is het lekker weer. Een flauw zonnetje laat ‘s ochtends haar stralen op ons neerdalen en we lopen een rondje door het stadje. Het is niet druk maar dat is wel anders in de zomer, zegt Nathalie. Dan is het afgeladen vol. Met een beetje inbeelden kan ik het me wel voorstellen. Maar ook in de winter heeft het dorpje een leuke sfeer.

Een ander plaatsje wat we bezochten is Cabo Polonio. Een hippiedorpje wat met de auto niet te bereiken is. Je kunt er komen met een grote 4×4 vrachtwagen die je over de duinen erna toe brengt. Helaas werken hier de weergoden niet mee. Er staat een harde wind en af en toe komt er een fikse regenbui naar beneden. Achter de vuurtoren zien we een grote kolonie zeeleeuwen luid blaffend op de rotsen. Verder lopen we een kort rondje maar dan gaan we snel weer terug want het is echt koud. Ook hier geldt, terugkomen in de zomer, en je hebt een groot feest.

Na twee nachtjes in Punta del Diablo gaan we weer richting Montevideo. Maar eerst verblijven we nog een nacht in het plaatsje Jose Ignacio. Dit is het Nice van Uruguay en op zondagmiddag gaat iedereen naar het beste restaurant La Huella. Hier zijn we rond het middaguur en we zetten onze naam om de wachtlijst. Er is hier altijd een wachtlijst maar de wijn is goed en het winterzonnetje schijnt lekker op onze bolletjes. Ik kan zien dat we hier wel gaan genieten. Na een goede 1,5 uur wachten krijgen we een tafeltje op het terras. We bestellen allemaal een lekker visgerecht. Net voordat we gaan eten zien we een prachtige zonsondergang en nadien gaat het eten heerlijk naar binnen.

Een perfecte middag en met ons buikje vol rijden we naar ons huisje voor de nacht. Bij aankomst blijkt deze niet open te zijn en we krijgen met geen mogelijkheid contact met de eigenaar. Heel jammer maar wat nu. We besluiten om door te rijden naar Punta del Este, de volgende grote badplaats. We vinden een kamer in F&F Hostel, een klein en gezellig hosteltje in het centrum van de stad.

Als Jose Ignacio, Nice is dan is Punta del Este, Cannes. Grote schepen liggen in de haven en we zien de duurste auto’s rondrijden. Het is decadentie ten top maar het heeft zeker wat. Voordat we van het eerste weekend weer terugrijden naar Montevideo bezoeken we eerst nog even Monumento Los Dedos. Dit zijn de kenmerkende grote vingers die uit het strand omhoog wijzen. Best kunstzinnig.

Roadtrip 2

Voor het tweede weekend gaan we naar een redelijk nieuwe Bodega in Uruguay dat nu al geroemd wordt door de New York Times. Het is Bodega Garzon en hier hebben we op zondag een proeverij geboekt. Deze keer boeken we een ander huisje in Jose Ignacio en hier gaat alles wel goed. We zitten vlak aan de kust en we kunnen zo het strand oplopen. De stranden in Uruguay zijn prachtig. Ook hier maken we weer een lange strandwandeling en waaien lekker uit. Heerlijk.

Eerst bezoeken we net buiten Jose Ignacio een architectonisch hoogstandje namelijk de ronde brug van architect Rafael Viñoly in Laguna Garzón. Dit is een soort rotonde midden boven het meer en een bijzonder gezicht.

Voordat ik uitweidt over onze wijnexperience vertel ik eerst nog even over Casa Pueblo. Het oude huis van de inmiddels overleden artiest Carlos Páez Vilaró. Eén van de beroemdste kunstenaars die Uruguay rijk is en hij heeft bijna zijn hele leven lang gewerkt en gebouwd aan zijn villa dat in Punta del Este staat. Hier gingen we langs aan het eind van het tweede roadtrip weekend. Het is een witte oase dat prachtig uitkijkt over de Atlantische Oceaan. Tegenwoordig is het een hotel en museum. Absoluut een bezoekje waard.

Maar goed, terug naar de wijntoer. Een lange zandweg bracht ons tot ver in de glooiende binnenlanden van Uruguay. Wat een mooie streek is het hier. Toen we eindelijk bij de Bodega kwamen hoorden we dat we eerst met de olijftoer begonnen. Daarvoor moesten we weer een heel eind terug en we kwamen te laat voor de start. Gelukkig miste we alleen een film en daarna gingen we in een trekker een rondje maken over de landerijen. De olijfgaard is van dezelfde eigenaar en we kregen alles te horen over de productie van olijven en de verwerking ervan tot olijfolie. Op de boomgaard leven ook een soort van struisvogels. Opeens zagen we ze door de bomen wegstuiven. Het proeven van de olijfolie was natuurlijk het lekkerste en het meest interessant.

Na de olijftoer reden we terug naar de Bodega voor onze wijntoer. Bodega Garzon is nog een jonge Bodega van 10 jaar oud. Daardoor groeien er nog niet alle druifsoorten en maken ze vooral een Tannat wijn. Tannat is een sterke druif met een stevig smaak. Het is een wijn die je vooral aan het eind van de avond wilt inschenken. Tijdens de toer namen we een kijkje in de kelders en overal proefden we verschillende Garzon wijnen. Ze maken ook een aantal witte wijnen die goed te drinken zijn. Wat de toer vooral mooi maakt is het gebouw. Het is prachtig gelegen bovenop een heuvel met uitzicht over de vallei en de architect heeft goed gebruik gemaakt van bestaande natuurlijk elementen zoals grote keien en rotsen. Deze zijn verwerkt in het ontwerp van het gebouw. Verder is er nog een hotel in aanbouw maar die was op het moment van bezoeken nog niet af.

En daarmee kwam een eind aan twee weekenden roadtrippen in Uruguay. Het is een prachtig land en verrassend divers. Dat getuigd wel aan aan de diverse activiteiten die we allemaal hebben ondernomen. Het was vooral genieten van goede vrienden waarmee we goed bijkletsen. Er werd veel gelachen maar er viel soms ook een traan. Heel fijn en dat is waar vriendschap om draait. Een vriendschap die nog steeds sterk is ondanks dat er nu duizenden kilometers tussen ons zitten.