Op zondag 22 januari reden we in alle vroegte van Puerto Natales naar het Nationaal Park Torres del Paine. Aan de rand van het park kochten we voor 21.000 peso’s (€ 30,- euro) per persoon de toegang tot het park en we reden verder naar Salto Grande. Hier namen we de boot naar Paine Grande vanwaar we onze tocht begonnen. Alleen waren er problemen met de boot.
Normaal vaart er hier om 9 en 11 uur een catamaran maar deze was al weken kapot. De catamaran kan 95 mensen tegelijk vervoeren en als vervangend vervoer was een klein speedbootje dat ‘officieel’ 16 mensen aan boord kon nemen. Je kunt je dus wel voorstellen dat we eerst twee uur moesten wachten want er waren al veel wachtenden voor ons. En alleen door te blijven kletsen met de bemanning zorgden we ervoor dat we al met de derde boot meekonden want anders was het nog een uur later geweest. De boot is ook geen goedkope, 18.000 peso’s (€ 26,- euro) mag even per persoon afgetikt worden.
Maar rond het middaguur stonden we op Paine Grande en daar kon onze voettocht beginnen. Overal om ons heen zien we de gigantische 3000 meter pieken boven ons uitsteken. Dit begint al bij de entree van het park en dit uitzicht blijft continue. De pieken zijn bedekt met ijs en je kunt alleen maar ontzag hebben voor deze reuzen met namen als Cerro Paine Grande, Cuernos del Paine en Monte Almirante Nieto. Van lifters die we later die week meenamen leerden we dat het ‘jonge’ bergen zijn de bergtoppen zijn minder afgesleten. Bovenop het massieve graniet zitten nog jongere broze lagen die nog niet door erosie verdwenen zijn.
Vandaag werden we bijna de gehele tocht gehinderd door zware windstoten die, als je er niet op verdacht was, je zo van de sokken waaide. Verder zie je overal om je heen de schade van bosbranden uit 2011 (veroorzaakt door toeristen). De natuur is nog steeds bezig om hiervan te herstellen. Bijna in het hele gebied moet de bosbrand hebben gewoed want je ziet de kale witte boomstronken kilometers ver in alle richtingen. Om droevig van te worden, ook nu heersen er weer grote bosbranden in Chili. Dit maal rondom Santiago. Open vuur is verboden in het park en er mag alleen op de campings met gas worden gekookt of zoals op Los Cuernos wordt er voor je gekookt (mag ook wel voor die prijs).
Na een 2 uur hiken kom je bij Mirador Grey en hier zie je voor het eerst de 40 kilometer lange gletsjer die in het Lago Grey uitmondt. Van deze prachtig blauwe gletsjer stonden we van een afstand van te genieten. In het meer liggen ijsschotsen die langzaam stroomafwaarts drijven. Het volgende uur volgde we het meer richting de gletsjer. In dat uur werden we blij verrast omdat we Jakob en Charlotte (je weet wel, de Deentjes die we kennen uit Bolivia) weer tegen het lijf. We wisten wel dat ze ook hier waren, sterker nog, we gaan over een paar dagen nog een deel samen reizen, maar we hadden niet verwacht om elkaar tijdens deze trekking al tegen het lijf te lopen. Ze hadden de vorige nacht op Camping Grey geslapen en liepen nu naar Paine Grande om daar weer een nacht te verblijven. Na bijgekletst te hebben waren we in een klein uur bij Camping Grey waar we onze tent opzette. Van de Deentjes hoorden we, dat als we een 1,5 uur verder liepen, we de gletsjer van bovenaf konden zien. Verder gaat deze tocht over twee hangbruggen dus daar hadden we zeker weten nog wel zin in die middag en de foto’s bewijzen dat het het extra tochtje echt waard is.
Dag 2
Het was een zeer roerige nacht want de wind bleef maar tegen onze tent beuken en dit ging gepaard met harde regen. Af en toe dachten we dat de tent het niet zou overleven maar onze tent overleefde het (top tentje hoor) en om 7 uur vonden we het tijd dat we weer op pad moesten gaan. De wind was gezakt en na een lekker ontbijtje liepen we 11 kilometer terug naar Paine Grande vanwaar we de boot terug namen. We gingen ervan uit dat de catamaran nog kapot was maar toen we bij de steiger aankwamen zagen we geen wachtrij. Huh, dat kan niet. En inderdaad, de Catamaran was gerepareerd en de normale vertrektijden waren weer hervat.
We moesten hierdoor nog wel 2,5 uur wachten maar dat is in de warme Lodge van Paine Grande geen ramp. Terwijl we een warme bak koffie en thee dronken zagen we buiten een Patagonië Vos over de steppe lopen. Na wederom 18.000 peso’s te hebben afgetikt duurde het 30 minuten voordat we weer bij onze auto waren. Hier namen we nog een Chileens stel, Jorge en Constanza mee die ook die avond op Camping Central verbleven. Het was erg gezellig we we aten die avond gezamenlijk wat. Maar toen was het echt tijd voor het bedje. Morgen staat een lange dag op ons te wachten.
Dag 3
Wederom stonden we vroeg op en nadat we alles afgebroken hadden en in de auto hadden gepakt, gingen we op pad met slechts onze dagrugzakken. In totaal liepen we vandaag 20 kilometer en in het parcours lagen twee steilen klimmen. De tocht was prachtig maar ontzettend druk. Er zijn heel veel mensen die deze dagtocht georganiseerd lopen terwijl ze in Puerto Natales overnachten. Het was soms zelfs file lopen, met name het tweede steile stuk van Campamento Torres naar de Mirador toe schoot hierdoor niet op. Maar je wordt verwend met een adembenemend uitzicht en op een gegeven moment zie je de grootste van de 3 Torres pieken als een ijkpunt de hele weg boven je uit torenen. Heel gaaf.
De tocht naar boven duurde ongeveer 3 uur en na een rotsachtig stuk sta je plotseling aan het meer en zie je alle drie de Torres voor je. Wat een adembenemend stuk natuur. Ook vlogen er enkele Condor’s rond die in dit gebied nog veel voorkomen. We hebben hier 1,5 uur gewoon gezeten en genoten. Helemaal de prachtig natuur in ons opnemen. Wat een feest om hier te mogen zijn en het weer werkte absoluut mee. Bijna een strakblauwe hemel en de wolkjes die er waren gaven sfeer aan het panorama. De tocht naar beneden duurde voor ons nog een kleine 2,5 uur. Ook dit was soms weer file lopen maar dit kon de big smile op ons gezicht niet verpesten.
Die avond reden we voldaan terug richting Puerto Natales. Morgen halen we de Deentjes op bij Camping Central en dan gaan we samen naar El Calafate rijden. Nu al zin in. Maar waar gaan we vanavond slapen. Tijdens onze eerste dag in Puerto Natales zijn we ook naar Laguna Sofia gereden. Hier zagen we al veel wildkampeerders en op die plek wilden we die nacht dolgraag kamperen. We kregen wat we verwachtte, een prachtig blauw meer met op de achtergrond hoge bergen. Het leek wel Zwitserland of Oostenrijk. En beter nog, het kostte geen cent.
Na een heerlijke nacht nam ik die ochtend een verfrissende duik in het meer. Nou beter wakker worden dan dat bestaat niet. We namen van deze plek nog twee Amerikaanse lifters mee (dit was o.a. een geoloog en hij werd al geil toen we bij het Torres del Paine park binnen reden). Van hem leerden we veel over het gebergte en zij waren hier om de Cerros Los Gemelos te gaan beklimmen. Ze wachtte helaas alleen nog op de nodige papieren. We zette hen af bij het parkkantoor en wij reden verder naar Mirador Condor.
Deze plek was ons aangeraden door de Deentjes en inderdaad vanaf dit punt heb je een 360 graden uitzicht over het gehele Torres del Paine. Het is maar een tochtje van een uur maar perfect voor ons. Om 12 uur stipt waren we weer bij Camping Central en hier stonden Jakob en Charlotte al te wachten op ons. Zij waren die ochtend om 2 uur vertrokken om de zonsopgang te zien vanaf de Mirador base de las Torres.
We pakten hun spullen bij in de auto en we gingen op pad. Op naar El Calafate in Argentinië, de plek van de Perito Moreno Gletsjer. Op dat moment wisten we nog niet dat het nog heel lang ging duren voordat in El Calafate waren. Maar dat verhaal vertel ik de volgende keer.
Hasta Luego!
Sander y Jolien.
2 comments
Wat gaaf dat jullie een autootje hebben in dit gebied, had ik ook wel gewild zeg! Ik vertrek morgen dus voor de W-trekking, ik ben echt zo benieuwd!
Ja, het is echt super om daar een auto te hebben! Kan je volop genieten van de omgeving daar. Geniet van de W-trek, hij is prachtig!