Dat was me het dagje wel gisteren. Het ongeluk hakte er flink in maar na een nachtje slapen is de schrik gedaald en gaan we vandaag met frisse moed voor vertrek poging twee. Met het agentschap hebben we afgesproken dat we vandaag een half uur eerder vertrekken zodat we ruim voor de andere auto’s blijven. Ook gaan we niet meer naar de treinen want die hebben we gisteren al gezien.
Het was nog wel even lastig om met de eigenaar de praten. Gisteren was ze heel emotioneel maar ook zeer professioneel. We hebben met haar nog even flink moeten onderhandelen maar uiteindelijk hebben we ons geld teruggekregen. We vragen nog hoe het gaat met de chauffeur van gisteren? Veel meer dan ‘Hij maakt het goed’ krijgen we niet. Ook willen we nog weten of we nog een kopie van het politierapport krijgen maar dat kon allemaal niet. Ze had hem zelf ook niet. Omdat we zelf niets aan het ongeluk hebben overgehouden laten we het hierbij. We nemen ongemakkelijk afscheid met de gebruikelijke koetjes en kalfjes. Toch wel met een bezwaard hart maar dat is dan maar zo.
Nadat we onze chauffeur, gids en kok, Augustin hebben ontmoet vertrekken we om 10 uur naar Salar de Uyuni. Augustin rijdt heel rustig en kalm en dat vinden we allemaal wel erg fijn. Wij nemen plaats achterin, de plek waar gisteren de Deentjes het meeste van de klap hebben gevoeld. Charlotte vindt het toch allemaal heel erg spannend. Eigenlijk was iedereen best wel zenuwachtig. Met name bij het verlaten van de stad (de plek waar het gisteren mis ging) zijn we extra op onze hoede maar nu rijden we zonder problemen de stad uit.
En nu Genieten.
De eerste stop is de laatste toeristenmarkt in Bolivia. Een laatste kans om goedkope truien, mutsen of andere prullaria te halen. Er wordt door de medereizigers gretig gebruik van gemaakt. Hierna gaan we naar een zout productieveld waar we een man zien die helemaal alleen een vrachtwagen vol laadt met zout. Voor de truck liggen twee rijen met zout te wachten om ingeladen te worden. En dan niet met een kraan of zo. Nee, met de hand wordt de ene na de andere bult opgeschept. Het geeft ons de ideale setting om al een paar leuke en grappige foto’s te maken en dat doen we volop.
Vanaf hier rijden we over Salar de Uyuni, de op een na grootste zoutvlakte ter wereld. Het is een overblijfsel van een gigantisch prehistorisch meer. Overal waar we kijken zien we grote tegels van zout waarvan de rand verhoogd is. Als je door de eerste laag heen breekt dan zie je meteen water. In februari en maart staan grote delen van de vlakte onder water en als het water verdampt blijven de zout tegels over. Midden op de vlakte staat een zouthotel (illegaal gebouwd en je mag er niet meer overnachten). Hier staat een groot Dakar-beeld waar ik als liefhebber echt even mee op de foto moet. Ook staan hier de landenvlaggen, hard wapperend in de wind.
Na een prima lunch reden we verder over de eindeloze vlakte. Alleen aan de horizon zagen we de contouren van bergen en vulkanen. Voor de rest is alles vlak en langzaam zien we achter ons het hotel en het Dakar-beeld verdwijnen. Na twee uur rijden stoppen we midden op de vlakte om de beroemde Salar foto’s te maken. Door de vlakke horizon kun je hele leuke foto’s maken. Je plaats kleine objecten op de voorgrond vlak bij de camera en de mensen staan op de achtergrond. Hierdoor krijg je hilarische beelden. Het valt nog vies tegen om zo foto’s te maken en we zijn er letterlijk uren mee in de weer.
Man, wat hebben we vandaag al veel gezien en het is nog lang niet afgelopen. Na een paar uur plezier, nemen we weer plaats in de Lexus en we rijden naar het cactuseiland Isla Incahuasi. Hier groeien gigantische cactussen waarvan de grootste wel 8 meter hoog is. We lopen een uurtje rond over het eiland en zien niets anders dan zout, zout en zout in elke richting waar we naar kijken. De hitte hier maakt dorstig en we besluiten dat het tijd is voor een koud pintje.
De zon zakt ondertussen lager en lager en het duurt niet lang meer voordat de zon ondergaat. De zonsondergang gaan we niet op het eiland zien. Daarvoor gaan we naar de rand van de Salar waar de zon precies tussen twee bergen ondergaat. We hebben geluk want er is best wat bewolking in de lucht. Vanaf de vlakte zagen we het zelfs regenen en onweren in de bergen overdag. Deze wolken zorgen voor een prachtige zonsondergang. Deze plek heeft een leuk extraatje. Overal liggen grote zoutbakstenen die we kunnen gebruiken om woorden te vormen. Wij vormen de woorden Salar de Uyuni. Andere groepen zijn ook creatief en we zien woorden als Travel, Liverpool, Bolivia, etc. Voordeel aan onze groep is dat we ook een heel creatieve fotograaf in ons midden hebben en Jolien schiet er vrolijk op los. Man, man, man, wat zijn de foto’s mooi geworden.
Hiernaar verlaten we de Salar de Uyuni en komen rond 20 uur bij ons hotel aan. Het hotel is ook een zouthotel. Echt alles is van zout. De stoelen, het bed, de muren en het zoutpotje. Heel handig. Gelukkig is het eten niet te zout die avond. Als laatste drinken we nog een biertje en spelen nog een spelletje Hartenjagen. Gisteren hebben we het spel uitgelegd aan de Denen en ze hebben de smaak ook te pakken. Sindsdien komen de kaarten elke avond weer op tafel. Heerlijk om weer een paar spelletjes Hartenjagen te spelen (en natuurlijk ook de winst).
Dag 2
Na een prima ontbijt vertrekken we om 7 uur. Het landschap is totaal veranderd. Nu geen zout meer maar alleen maar bergen. En allemaal stuk voor stuk vulkanen. Er is ons verteld dat in dit gebied maar liefst 80 verschillende vulkanen zijn waarvan een groot gedeelte ook nog actief is. Vandaag zagen we bijvoorbeeld Vulkaan Ollague die om de paar minuten een kleine aswolk de lucht in blaast. We rijden verder over een grote dorre vlakte, waar op wat gras na, maar weinig groeit.
We stoppen bij een enkel treinspoor. Over dit spoor gaan alle mineralen en zout van Potosi en Uyuni naar Chili voor verdere verwerking. Het treinspoor ligt een 1,5 meter boven het maaiveld en af en toe zit er een bruggetje tussen. Ideaal om weer een paar grappige foto’s te maken. Hier kun je heel grappig je hoofd door de bielzen steken.
Het mooiste aan dag twee zijn de flamingo’s. We gaan er vandaag heel veel zien. Voor het eerst zien we ze bij Laguna Cañapa. Dit wordt ook onze lunch locatie en tijdens de lunch legt Augustin uit dat er 3 verschillende soorten leven. We zien Andes, Chileense en James flamingo’s. We schieten er weer vrolijk op los. Bij het volgende meer Hedionda zien we nog meer flamingo’s en ze komen redelijk dichtbij. Een heel mooi gezicht al die duizenden flamingo’s. Na twee meren met water volgden er ook flink wat waar geen water meer in zat. Het wordt tijd dat het regenseizoen start maar dat duurt nog even. Hierdoor stopten we ook niet bij de Mirador de laguna’s omdat er geen water in de meren zat. Dus waarom stoppen.
Na de meren klommen we flink met de auto. Op een gegeven moment reden we door een kloof waar we weer een aantal viscacha’s zagen. Ze leven hier uitbundig tussen alle grote rotsen. Ook zagen we een vicuña (lama-achtige) op de weg liggen. Hij wilde van geen wijken weten maar na wat aandringen liep hij toch weg. Toen zagen we dat hij zwaar gewond was door een wond aan zijn achterwerk. Augustin zei dat hij hooguit nog een paar dagen te leven had.
Vanuit de kloof kwamen we uit op een hoog gelegen woestijn genaamd Siloli. We kijken uit over een magnifieke vlakte waar helemaal niets groeit. In deze woestijn ligt ook een rotspartij waar we de Arbol de Piedra zien. Een steen dat op een boom lijkt. Allemaal niet heel bijzonder na wat we al hebben gezien tot op heden. Rondom liggen meer grote rotsblokken waarvan het net lijkt of iemand ze hier neergelegd heeft. Verder zien we alleen maar vlakke woestijn.
Dan is het tijd voor een volgende hoogtepunt. Aan het eind van deze dag zien we Laguna Colorada. Een meer dat door mineralen helemaal rood kleurt. Helaas hebben we hier pech. Door de lage waterstand is het meer alleen in het midden iets wat rood. Het beste seizoen hiervoor is toch echt in maart na het regenseizoen. Wel even een teleurstelling. Bij het meer moeten we 150 Bolivianos (p.p.) betalen voor toegang tot het Nationale Park Eduardo Avaroa National Reserve of Andean Fauna. Binnen dit park hebben we een simpel avondeten en een even simpele accommodatie. We slapen deze nacht met 6 personen op 1 kamer. Na een kort spelletje Hartenjagen is het erna snel de ogen dicht. Er is slechts 2 uur stroom en om 21 uur is het pikkedonker. Slapen is het enigste wat je dan kan doen.
Dag 3
De derde dag begon heel vroeg. Om 4 uur ging de wekker en om 5 uur reden we weg naar de geisers Sol de Mañana. Deze zijn ‘s ochtends het actiefste en met een opkomende zon is het extra bijzonder. Wat gaaf om al die waterdamp te zien. Het wordt met grote kracht hoog de lucht in wordt gespoten. Een toverachtig gezicht. De tweede stop zijn de hot-springs. Hier kunnen we even bijkomen van het vroege opstaan en maar al te graag nemen we een duik in het 39 graden warme water.
Na een rit door de Dali woestijn komen we alweer bij het laatste punt van de trip aan. Twee meren genaamd Laguna Blanca en Laguna Verde. Je kunt je voorstellen waarom ze zo heten. Helaas heb je wind nodig om het groene meer in volle groene kleur te zien en het was windstil. We hebben wel pech deze trip met de gekleurde meren maar dat relativeren we snel met alles wat we tot nu toe hebben meegemaakt.
Om 10 uur waren we ‘s ochtends alweer bij de grens met Bolivia en Chili. Via het agentschap hebben we voor 50 Bs. de transfer geboekt naar San Pedro de Atacama. We moesten nog wel 15 Bolivianos betalen bij de grensovergang. Dit vonden we een beetje raar. Ik vermoed dat de douaniers een extra centje bijverdienen. De Boliviaanse kant ging snel en efficiënt. Dat gold helaas niet voor de Chileense kant. Na een uurtje rijden bleek dat het Chileense grenskantoor in San Pedro de Atacama zelf ligt. En hier moest alles de bus uit. We waren de laatste bus in de rij en daardoor duurde het nog eens twee uur voordat we officieel in Chili waren. Moe maar voldaan checkten we in bij hostel Matty.
De afgelopen 4 dagen waren een wirwar aan belevenissen. Van een beangstigend ongeluk tot de meest fenomenale landschappen. We hebben alles meegemaakt en daar moeten we echt even van bijkomen. We blijven even wat langer hangen in San Pedro. Tijd voor reflectie. Maar dat is voor het volgende verhaal.
Hasta luego!
Sander y Jolien
1 comment
Blij dat jullie toch genoten hebben.
Liefs xx.
Mis alleen de foto’s ?