Ten zuiden van Lima bevinden zich een aantal eilanden voor de kust genaamd Islas Ballestas. De lokale marketeers hebben deze eilanden al heel snel de ‘Poor man’s Galapagos’ genoemd en ik vermoed dat je dan wel begrijpt waarom. Duizenden en duizenden vogels hebben deze eilanden als hun broedgebied en op de lager gelegen stranden en kliffen liggen zeeleeuwen overdag te rusten in de zon.
Tijd om zelf te ontdekken of de naam Poor man’s Galapagos wel klopt. Daarvoor namen we op maandag 7 november de bus vanuit Lima naar Paracas. We hebben in Peru helemaal de busmaatschappij Cruz del Sur ontdekt. Het zijn net vliegtuigen en vaak hebben we in de stoelen voor ons een eigen scherm waar we lekker films kunnen kijken. Ook het eten is van goede kwaliteit en er zit vaak een snack of maaltijd in de prijs. Natuurlijk betalen we hier ook voor en is Cruz del Sur in verhouding duurder maar dat hebben we er graag voor over. Het kussentje en dekentje liggen altijd netjes klaar voor ons als we de (nacht)bus in stappen.
Maar goed, terug naar Paracas. Het is een leuk klein stadje midden in de Peruaanse woestijn aan de Stille Oceaan. Op het moment worden er grote hotelketens gebouwd tussen Paracas en het Paracas National Reserve. Het heeft wel iets weg van de all-inn resorts in Egypte. Gelukkig vonden we een super leuk hostel in de vorm van Kokopelli Backpackers. Zogauw we het zwembad zagen en de gezellig bar waren we verkocht. Ook kun je gratis gebruik maken van kajaks om de baai te verkennen.
In het hostel zit een klein boekingskantoor en via hun boekten we onze trip naar de Islas Ballestas. Je kunt de tour meerdere keren per dag maken maar wij kozen voor de eerste mogelijkheid. Ik denk namelijk dat je in de ochtend meer dieren ziet en dan zijn ze nog niet weggejaagd door eerder tours.
Dus we zaten de volgende dag in het busje naar de haven. We werden netjes opgehaald van het hostel en toen we in de haven aankwamen werden we opgeslokt in de massa’s toeristen die die ochtend ook richting de eilanden gingen. De ene naar de andere boot werd volgeladen met 35 toeristen en zo ook wij. Volgens mij vertrokken er wel 10 boten. De motor werd aangeslingerd en vol gas scheerden we over de golven.
Allereerst voeren we langs de Candelabra, een gigantisch drietand figuur van duizenden jaren oud, uitgegraven in de zanderige bergen. Men vermoedt dat er een connectie is met de Nazca lijnen maar zeker weten doen de geleerden het niet. Vanuit hier voeren we nog een klein kwartiertje verder en bereikten we de Ballestas eilanden.
De eilanden bestaan uit 3 grote eilanden en diverse kleintjes. In de lucht konden we zien dat we in de buurt kwamen want een constante stroom van Peruaanse genten, pelikanen en Roodpootaalscholvers vloog af en aan naar de eilanden. Vooral de Peruaanse Pelikanen waren prachtig om te zien. Hoe sierlijk zij als gigantische luchtschepen tussen de kleine genten doorvliegen is een plezier voor het oog.
We voeren met een hoog tempo langs de eilanden en aan de kustlijn zagen we zeeleeuwen luieren in de zon. Het middelste eiland is een gigantische broedkolonie en zag zwart en wit van de vogels. Onmogelijk om te tellen. De individuen verdwenen in de massa. Op een aantal eilanden staan de overblijfselen van bruggen die half afgebroken uitsteken. Vroeger moesten deze vast en zeker met elkaar verbonden zijn.
Het gelukkigste werden we toen we Humbold Pinguïns een heuvel af zagen lopen en uiteindelijk het water in zagen struikelen en onder de boot schoten ze de diepe oceaan in. Op de Galapagos hebben we deze schattige beestjes gemist en hier zien we ze op onze reis voor het eerst. Ons hart maakte een sprongetje van blijheid. Hierna zat de trip er alweer op. Binnen twee uur na vertrek stonden we weer aan wal. Het is dus wel een beetje een toeristisch gebeuren maar zeer de moeite waard.
We hadden nog een hele middag over en we besloten om mountainbikes te huren voor een tocht door het Paracas Natural Reserve. Het eerste stuk was even afzien. Vol tegen de wind in, heuvel op en af, moesten we eerst een stuk van 10 kilometer fietsen om aan het einde van het park te komen. Hier bereikten we de ruige kust bij het uitkijkpunt genaamd Cathedral. Het uitzicht is een lust voor het oog. We zagen de golven zich stuk breken op de kliffen en langs de kust vlogen grote meeuwen en pelikanen op zoek naar een lekker snackje. Ze zijn op het moment mooie miradors aan het aanleggen en de wegen zijn prima begaanbaar met de fiets.
We volgden hier grotendeels de kust en af en toe staken we een landtong af. We kwamen weer uit bij een baai en hier was het strand bordeaux rood zoals een goede fles wijn. Hier konden we ook zien dat het leven van de dieren niet gemakkelijk is. Af en toe zagen we een dode zeeleeuw liggen. We zagen zelfs een pelikaan waarvan de vleugel gebroken is. Helaas zal die een langzame dood sterven.
Of toch niet? Even verder zit een klein vissersplaatsje bestaande uit vooral visrestaurants. We namen plaats bij eentje voor een welverdiende lunch en buiten het terras zaten tientallen pelikanen te wachten op een snack. Een pelikaan had hier ook maar één vleugel. Na de lunch fietsten we weer terug naar het begin van het park. Hier bevindt zich nog een flamingo kolonie maar daar konden en mochten we niet dichtbij komen. Van een kilometer afstand konden we de roze kleuren onderscheiden maar daar bleef het bij.
Moe van een volle dag excursies sprongen we in het zwembad om alle zweet en zonnebrand van ons af te spoelen. Vandaag was het overigens ook verkiezingsdag in de Verenigde Staten. Ik hoef jullie niet te vertellen wat de uitkomst is. Samen met de mede Amerikaanse reizigers werden we de volgende ochtend met een kater wakker. Het is goed om te zien dat backpackers over het algemeen mensen zijn met een liberale visie en meer open-minded naar andere culturen zijn. Hetzelfde zagen we al met de Britse reizigers bij de Brexit. Dit geeft toch hoop voor de toekomst.
We besloten om lekker een dagje te relaxen in ons hostel. Ik pakte nog even een uurtje de kajak mee en peddelde rustig tussen alle vissersboten door. Op de meeste zaten pelikanen en aalscholvers zichzelf schoon te maken en hun veren te drogen in de zon. Op een gegeven moment kwam er een grote school kleine visjes. Een lekkere lunch voor de volgens. Voor de rest was het bovenal het zwembad afwisselen voor het strand.
Paracas heeft ons dus zeer zeker verrast en de eilanden en het park zijn wonderschoon. Zeker een bezoek waard. Wij gaan weer door naar de volgende bestemming en dat is Huacachina. De plek waar je kunt sandboarden van de duinen. We zijn benieuwd.
Hasta Luego!
