In ons vorig verslag beschreef ik de reisdip die mij in een greep hield. Reizigers die langer op reis zijn zullen het wellicht herkennen. Ik vermoedde al dat een deel van deze dip kwam omdat er een mooie tocht aan zat te komen. Vijf dagen zeilen over de Caribische Zee om hopelijk die hoognodige vitamientjes tegen de reisdip te krijgen. Nou, dat is gelukt hoor.
Om dan eerst met de deur in huis te vallen. Superlatieven schieten te kort om de San Blas eilanden te beschrijven. Meer dan 365 pareltjes liggen voor de kust van Panama op ons te wachten. Je kent de plaatjes misschien wel. Stranden van het puurste wit, palmbomen van het groenste groen en een water zo blauw en helder dat je makkelijk 12 meter diep kunt kijken. En dan overdrijf ik niet.
Alle eilanden worden beheerd door de Kuna Indianen in een soort van vrijstaat en ze wonen op veel van de eilanden. Wij boekten via Blue Sailing Company een tour van 5 dagen van Puerto Lindo naar Cartagena en drie daarvan zullen we doorbrengen in deze bloedmooie archipel. De zeilboot had de naam La Perla del Caribe. Bij het horen van deze naam droomden we al bijna alsof we aan boord van de Black Pearl waren. Alleen deze boot was wit. Overigens is het niet een goedkope tocht. $550,- dollar per persoon waren we lichter maar het was het zeker waard.
Zoals gezegd stapten we op in Puerto Lindo maar de avond ervoor brachten we door in het plaatsje ervoor genaamd Portobelo. Hier staan nog een paar oude forten van de Spanjaarden en ook hier zagen we Jack Sparrow al door de straten lopen. De hostel waar we verbleven had heel toepasselijk de naam Captain Jack. Het was overigens niet het beste hostel en één nachtje was echt voldoende. Maar een avondje Pelikanen kijken, die keer op keer letterlijk het water in vielen om vissen te vangen, maakte heel veel goed.
De kippenbus avonturen
De tocht naar Portobelo is nog wel even het noemen waard want hoe wij de 24 blikken bier, drie flessen rum, 4 flessen cola en 2 flessen sinaasappelsap in hemelsnaam in Portobelo hebben gekregen is nu heel grappig maar tijdens de met mensen afgeladen volle busrit nog niet. We hadden het advies gekregen om in Sabanitas onze inkopen te doen want in de havenplaatsjes waren alleen kleine winkeltjes.
De rugzakken staken flink boven onze hoofd uit en als je de ‘Chicken’ bussen hier kent dan weet je dat deze niet hoog zijn. Uiteindelijk moesten we met 25 kilo op onze nekken de eerste 20 minuten scheef staan in het gangpad met allemaal raar kijkende Panamezen om ons heen. We waren absoluut het gesprek van de dag voor hun. Gelukkig konden we na 20 minuten eindelijk ergens zitten en onze rugzakken af doen want we moesten nog bijna een uur verder.
Trossen los?
Op woensdag 7 september moesten we ons om 12 uur melden bij een restaurant in Puerto Lindo om onze kapitein te ontmoeten. Ik zag ons echt niet meer in zo Chicken bus de laatste 10 kilometer afleggen dus lieten we een taxi ons en onze tassen voor de deur ophalen. We waren mooi op tijd bij het restaurant en langzaam kwam de ene na de andere gast binnen druppelen. In totaal waren er 6 andere gasten aan boord en tezamen zagen we 12 uur, half 1 worden en half 1 werd al heel snel 1 uur. De Mañana Mañana cultuur werd geëerd en om 13 uur kwam onze kapitein Yonathan met een bootje aan bij het restaurant. Hij stelde als eerste zijn first mate Abi voor.
Hier bleek dat we pas die avond om 19 uur zouden vertrekken. We leverden onze paspoorten in en Yonathan regelde alle formaliteiten met de douane voor vertrek. Het wachten duurde die middag overigens wel lang maar dit gaf ons wel de mogelijkheid om de medegasten beter te leren kennen. Met het volgende zooitje ongeregeld gingen we op pad: Tim en Kirsten uit Wellington, Nieuw Zeeland; Diego en Pablo en hun hond Golfo (een Franse Waterhond waar we meteen grote vriendjes mee werden) uit Buenos Aires, Argentinië; Andrew uit Austin, Verenigde Staten en Uwe uit Leipzig, Duitsland.
Het wachten was wel een beetje vervelend maar toen we eenmaal opgehaald werden was het wachten snel vergeten. En het is ook wel begrijpelijk dat je ‘s avonds vertrekt want het duurt nog wel 10-12 uur voordat je in San Blas aankomt. Het is geen ‘windy-season’ en we voeren de hele nacht op de motor. Voor het eerst op een open zee in combinatie met een continue ronkende motor hield in dat we de eerste nacht niet veel sliepen. En dat gold voor iedereen.
Adembenemend mooi
Die ochtend hing er een laaghangende bewolking over de eilanden en het zonnetje had nog even moeite met het doorbreken. Maar toen die het gevecht met de wolken had gewonnen ontvouwden de San Blas eilanden zich in volle glorie. We leggen de boot voor anker in een baai waar we omgeven worden door 6 eilanden. Colombiaanse muziek schalt door de boxen en allemaal konden we geen woord uitbrengen totdat Abi keihard ‘ Breakfast’ riep. Ik moet zeggen dat we echt de meest fantastische kok aan boord hadden. Abi was in staat om van een simpel eitje een 3 gangen maaltijd te maken. En een volle maag zorgde ervoor dat de zeeziekte best mee viel.
De volgende drie dagen stonden in het teken van zonnen en snorkelen. De onderwaterwereld is prachtig. We zien Stingrays en dolfijnen, mooie koralen en kleurrijke visjes. Het hoogtepunt was absoluut een 2,5 meter lange Verpleegsterhaai. Het blijft regenseizoen dus in de middag was het soms tijd voor een verfrissende bui. De perfecte tijd om even snel te douchen. Wat een heerlijk gevoel geeft dat en heel speciaal.
Af en toe zwemmen we naar een van de eilandjes en maken contact met de Kuna indianen. Heel bijzonder om zo kennis met ze te maken. Kapitein Yonathan vertelt ons dat als er in een gezin 4 jongens geboren worden dan wordt de 4e jongen behandeld als een meisje. Hij wordt aangekleed als een meisje en hij wordt verantwoordelijk voor alle klussen die normaal door de vrouwen gedaan worden. Dan besef je toch dat je met een heel andere cultuur te maken hebt.
Het laatste eiland dat we bezoeken is onderdeel van een serie eilanden genaamd de Dutch Keys. Leuk detail om te weten. Hier was het koraal absoluut het mooiste en verwonderde we ons de hele middag met snorkelen. Die middag steekt eindelijk een wind op en we overtuigen Yonathan dat we toch echt willen vertrekken zodat we kunnen zeilen. Welgeteld 2 uur is de wind sterk genoeg om ons met een redelijke snelheid naar Cartagena te stuwen maar op een gegeven moment horen we dat de motor aan wordt geslingerd en deze is niet meer uitgezet.
Het niet kunnen zeilen vind ik persoonlijk wel jammer maar dat heb je gelukkig ook niet in de hand. Ook de 2 dagen van San Blas naar Cartagena is meer een noodzaak dan leuk. Met wind zou dit absoluut anders geweest zijn maar bovenal is de tocht absoluut zeer goed bevallen en we kunnen het iedereen van harte aanbevelen.
Degi malo
2 comments
Wow ik snap dat dit je over de dip heen helpt. wat een mooie plaatjes.
Hoi mams. Mooi he deze plaatjes. Het was magisch en heeft absoluut geholpen. X Jolien & Sander