Vandaag een iets wat andere blog. We reizen nu alweer bijna 3 maanden en het bevalt heel goed. Maar iets veranderde toen we in Panama aankwamen. Was het omdat we iets heel gaafs in het vooruitzicht hadden (zeilen door de San Blas eilanden) en dat het me eigenlijk niet zo heel veel kon schelen wat we tussen Panama-stad en San Blas zouden gaan doen? Ik kan nog steeds de vinger er niet helemaal op leggen.
Wat ik wel weet is dat na dag twee in Panama-stad het me eigenlijk allemaal wel gestolen kon worden. En begrijp me niet verkeerd. Het oude centrum (Casco Viejo) van Panama-stad is echt prachtig. De meeste gebouwen zijn mooi gerestaureerd en aan de bouwvallen wordt nu iets gedaan. Een rondje over de stadsmuren geeft echt een mooi uitzicht over de stad en de skyrise van het nieuwe gedeelte. Maar dit alles deed me niet veel.
Ook het tripje naar het Panama-kanaal deed mijn hart niet sneller kloppen. Natuurlijk ontzettend gaaf om te zien en zeker weten één van de technische wonderen die de mens ooit heeft gebouwd maar uiteindelijk is en blijft het een kanaal en een sluis! Alleen tien keer groter dan we in Nederland gewend zijn. Ook zijn we in Panama-stad naar Panama Viejo gegaan. Dit is een archeologische site waar je resten van de oude stad uit de 16e eeuw kunt zien. Normaal iets wat ik wel kan waarderen maar nu kon het me niet veel schelen. Of kwam het dat het veel te duur was voor wat je ervoor krijgt. Het stond totaal niet in verhouding.
Ik vermoed dat het ook met het weer te maken had. In Brazilië waren we 30 graden al wel gewend maar hier in Panama kwam daar nog een luchtvochtigheid van 98% bij. Man, man, man wat was dat even wennen. Verder bleek het hostel bij aankomst meer een party hostel te zijn en dit ligt ook niet helemaal in ons straatje. Op zich ook niet erg maar als je ‘s nachts wakker wordt door een typerend gebonk in je 10-persoons dorm dan is de lol er wel snel van af.
Een klein vreugde sprongetje maakte ik toen we op onze laatste dag in Panama-stad een rondje gingen lopen in het Parque Natural Metropolitano. Hier zagen we voor het eerst luiaards. Eén slapend in een boom bij het rangerhuisje en een tweede en derde hoog in de boom op één van de trails. Wat bewegen ze zich rustig en gracieus van tak tot tak. Op dat moment kon ik wel genieten. Overigens wederom een bevestiging om nog meer de natuur in te gaan. De dag erna vertrokken we ook naar El Valle de Anton, een stadje in een krater van een uitgestorven vulkaan. Een plek met meer natuur en een stuk koeler omdat het op 1000 meter hoogte ligt.
Maar waar ik vooral moeite mee had was met de vriendelijkheid van de Panamees. Die waren er zeker wel maar we hadden ook een paar minder leuke ervaringen dat mij ertoe zet om dit op papier te zetten.
Het eerste voorval was in El Valle waar ik samen met wat andere gasten terug liep van de supermarkt. We hadden allemaal lekkers gehaald voor een gezamenlijke barbecue die avond aan het zwembad. Op straat zie ik één van de kleine busje rijden van en naar Panama-stad en achterin staat een raampje open. Hier komt op het moment van langsrijden een dikke middelvinger uit. Absoluut gericht op mij, de Gringo.
Het andere vooral gebeurde Jolien tijdens het hardlopen. Ze passeert een groepje meiden en die zien meteen die buitenlander die hardloopt. Ik moet zeggen dat het pubers waren en misschien is het wel puberaal jennen maar één van de meiden loopt sarcastisch met haar mee en gaat express direct achter haar lopen. Het voelde voor Jolien zeer intimiderend ondanks dat het misschien een grapje was.
De Panamese bevolking heeft het absoluut niet op de Gringo en na rondvragen hebben ze het vooral niet op de Amerikaan. Ik kan het me ergens wel voorstellen. Voor meer dan 80 jaar hebben ze geen zeggenschap gehad over het Panama-kanaal. Het gevoel dat de buitenlanders er alleen maar zijn geld te verdienen over de ruggen van de Panamees zit diep ingebakken in de bevolking.
Dit maakt dat we met een gemixt gevoel terug kijken op onze twee weken in Panama. De natuur is geweldig. Zo hebben we in El Valle een paar mooie hikes gelopen in de omliggende bergen en zijn we ook naar een luiaard opvang gegaan van een Colombiaans-Zwitsers stel dat hier woont. Ze doen geweldig werk en dit waren zeer mooie momenten die gelukkig ons beeld niet compleet zwart maken.
Dus terwijl ik dit schrijf word ik ook al weer milder en probeer ik vooral deze momenten te koesteren en het andere meteen naar de achtergrond te verdrijven. We moeten er in de toekomst maar eens terugkomen om het land een tweede kans te geven. Ik had in Panama dus mijn eerste moment van reismoeheid. Een reismoeheid die overigens meteen verdween toen we op de boot naar San Blas en Colombia zaten. Maar dat verhaal is voor de volgende keer.
Gracias!
4 comments
Ondanks de reismoeheid en de onvriendelijke mensen hebben jullie wel weer hele mooie foto’s gemaakt! 😀 Ik zou mij ook echt geïntimideerd voelen als iemand opeens zo dicht achter mij gaat lopen… Niet cool!
Hoi Nathalie, het is een waar fotoparadijs zoals jullie zelf weten. Absoluut genoten daar.
Helaas maak je op reis ook minder leuke dingen mee en dit was er één van. Vooralsnog kunnen we ze op één hand tellen.
Gr. Sander
Goed om te lezen dat het soms ook wat minder is op reis… neemt weer wat jaloezie weg. Blijft leuk om jullie verhalen te lezen! De foto’s maken me wel weer jaloers daarentgen 😉
Ha broertje, doen we graag voor jou. Sander had jou ook in het achterhoofd toen hij het schreef, haha.
En dat geldt ook voor de foto;-)